دانشجوی دکتری کمیته تحقیقات دانشجویی، عضو مرکز تحقیقات و فناوری های زیست محیطی و عضو مرکز تحقیقات و فناوری های زیست محیطی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران وبیمارستان رازی، مرکز توسعه تحقیقات بالینی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران
چکیده: (4491 مشاهده)
زمینه و هدف: آلودگی هوا بدلیل اینکه هر انسان روزانه به طور متوسط 10متر مکعب هوا استنشاق میکند و تاثیر آن بر سلامتی انسانها اهمیت فراوانی دارد. هدف از این تحقیق مقایسه شاخصهای خطر نسبی و جزء منتسب مواجهه با آلاینده دیاکسید نیتروژن بر سلامت شهروندان در جنوب غربی ایران میباشد.
مواد و روشها: این مطالعه تحلیلی در سال 1392 در شهرهای اهواز، کرمانشاه و بوشهر انجام شد. در این تحقیق اطلاعات مربوط به غلظت آلاینده دیاکسید نیتروژن از سازمان حفاظت محیط زیست اخذ و پس از پردازش و آماده سازی دادهها، در آخر شاخصهای اپیدمیولوژی خطر نسبی و جزء منتسب به آلاینده دیاکسید نیتروژن در سه شهر مورد مطالعه، با استفاده از مدل محاسبه گردید.
یافتهها: نتایج نشان داد که موارد مرگ ناشی از بیماریهای قلبی- عروقی منتسب به تماس با دیاکسید نیتروژن در سال 1392 در سه شهر کرمانشاه، اهواز و بوشهر به ترتیب 51، 45 و 6 نفر بوده است. خطر نسبی منتسب به دیاکسید نیتروژن برای مرگ ناشی از بیماریهای قلبی–عروقی، 002/1 در سطح متوسط برآورد گردید. موارد بیماری مزمن انسداد ریوی در شهر کرمانشاه و بوشهر به ترتیب 26 و 5 نفر در سال 1392 برآورد گردیده است.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج این مطالعه افزایش غلظت آلاینده دیاکسید نیتروژن تاثیر مستقیم و موثری در افزایش میزان موارد مرگ قلبی– عروقی و بیماری انسداد ریوی دارد.
Zalaghi E, Geravandi S, Norizadeh hadad M, Goudarzi G R, Shirbeigi E, Alavi S S et al . Evaluation of relative risk and attributed proportion due to exposure to Nitrogen dioxide in Ahwaz, Kermanshah, Iran (western half of Iran) during 2013 . jehe 2015; 3 (1) :20-28 URL: http://jehe.abzums.ac.ir/article-1-198-fa.html
زلقی الهه، گراوندی سحر، نوری زاده حداد مهدی، گودرزی غلامرضا، شیر بیگی عصمت، علوی سیده شقایق و همکاران.. بررسی شاخص های خطر نسبی و جزء منتسب ناشی از در معرض قرار گرفتن با دی اکسید نیتروژن در شهرهای اهواز، کرمانشاه و بوشهر (جنوب غربی ایران) در سال 1392. مجله مهندسی بهداشت محیط. 1394; 3 (1) :20-28