دوره 5، شماره 3 - ( 2-1397 )
جلد 5 شماره 3 صفحات 213-197 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nadian M, Mirzaei R, Soltani Mohammadi S. Application of Moran'sI Autocorrelation in Spatial-Temporal Analysis of PM2.5 Pollutant (A case Study: Tehran City). J Environ Health Eng 2018; 5 (3) :197-213
URL: http://jehe.abzums.ac.ir/article-1-501-fa.html
URL: http://jehe.abzums.ac.ir/article-1-501-fa.html
نادیان مرضیه، میرزایی روح‌اله، سلطانی محمدی سعید. کاربرد شاخص خودهمبستگی فضایی موران در تحلیل فضایی-زمانی آلایندهی PM2.5 (مطالعه موردی: شهر تهران) . مجله مهندسی بهداشت محیط. 1397; 5 (3) :197-213
گروه محیط‌زیست، دانشکده منابع طبیعی و علوم زمین، دانشگاه کاشان
چکیده: (5839 مشاهده)
زمینه و هدف: ذرات معلق یکی از مهمترین آلایندههای هوای شهرهای ایران بهویژه تهران است که به دلیل خطرات بهداشتی متعدد سلامت ایرانیها را تهدید میکند. میزان خطرات این ذرات به تغییرات زمانی- مکانی غلظت آنها در هوا بستگی دارد. از این رو، هدف این پژوهش، تحلیل مکانی و زمانی PM2.5 در هوای شهر تهران با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی است.
مواد و روشها: دادههای ساعتی غلظت PM2.5 طی سال 1395 از 38 ایستگاه سنجش آلودگی هوا جمعآوری شد و بهصورت ماهانه، فصلی و سالانه آنالیز شد. بهمنظور پهنهبندی غلظت PM2.5، از درونیابی وزندهی معکوس فاصله استفاده شد. وجود خودهمبستگی مکانی در دادهها توسط شاخص موران بررسی شد و خوشهبندی دادهها توسط شاخصهای موران جهانی و محلی صورت پذیرفت و نهایتاً جهت تعیین لکههای داغ این آلاینده در شهر تهران از شاخص Getis-Ord-Gi استفاده شد.
یافتهها: نتایج حاصل از پهنهبندی و خودهمبستگی مکانی محلی و جهانی به همراه تحلیل لکههای داغ غلظت آلایندهی PM2.5 نشان داد که غلظت این آلاینده از سمت شمال به جنوب تهران روند افزایشی دارد بهطوری که مناطق واقع در جنوب تهران به ویژه ایستگاههای شهر ری، از آلودهترین مناطق شهر تهران بودند. همچنین نتایج نشان داد که غلظت این آلاینده در دو فصل سرد بیشتر بود بهطوریکه بیشترین لکههای داغ در این دو فصل شناسایی شدند.
نتیجهگیری: استفاده همزمان از چند تحلیل مکانی نشان داد که شهر تهران به دو بخش شمال غیرآلوده و جنوب آلوده قابل تفکیک است که این موضوع باید توسط برنامهریزان شهری جهت بهبود کیفیت هوای تهران در نظرگرفته شود.
مواد و روشها: دادههای ساعتی غلظت PM2.5 طی سال 1395 از 38 ایستگاه سنجش آلودگی هوا جمعآوری شد و بهصورت ماهانه، فصلی و سالانه آنالیز شد. بهمنظور پهنهبندی غلظت PM2.5، از درونیابی وزندهی معکوس فاصله استفاده شد. وجود خودهمبستگی مکانی در دادهها توسط شاخص موران بررسی شد و خوشهبندی دادهها توسط شاخصهای موران جهانی و محلی صورت پذیرفت و نهایتاً جهت تعیین لکههای داغ این آلاینده در شهر تهران از شاخص Getis-Ord-Gi استفاده شد.
یافتهها: نتایج حاصل از پهنهبندی و خودهمبستگی مکانی محلی و جهانی به همراه تحلیل لکههای داغ غلظت آلایندهی PM2.5 نشان داد که غلظت این آلاینده از سمت شمال به جنوب تهران روند افزایشی دارد بهطوری که مناطق واقع در جنوب تهران به ویژه ایستگاههای شهر ری، از آلودهترین مناطق شهر تهران بودند. همچنین نتایج نشان داد که غلظت این آلاینده در دو فصل سرد بیشتر بود بهطوریکه بیشترین لکههای داغ در این دو فصل شناسایی شدند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
