استادیار، گروه محیط‌زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه ملایر، ملایر، ایران
چکیده: (2526 مشاهده)
زمینه و هدف:وضعیت نامطلوب کیفیت هوا یکی از مهمترین مشکلات محیطزیستی است که بسیاری از شهرهای دنیا را به چالش کشیده است. در مطالعه حاضر با توجه به اهمیت ذرات معلق به عنوان یکی از مهمترین آلایندههای اتمسفر شهر اهواز، هدف اصلی ارزیابی وضعیت کیفیت هوای این شهر از نظر ذرات معلق (PM10 و PM2.5) در سالهای 1395 و 1396 است. مواد و روشها:ابتدا دادههای مربوط به دو آلاینده از شبکه کنترل کیفیت هوای اهواز تهیه شد. برای بررسی وضعیت ذرات معلق و نیز تعیین سهم هر کدام از آلاینده ها در افت کیفیت هوا و نیز تعیین آلاینده مسئول از روش های USEPA-AQI و IND-AQI و نیز فاکتور بیشینه استفاده شد. یافته ها: میانگین غلظت سالانه برای PM10 و PM2.5 به ترتیبµg/m3 35/165 و µg/m3 26/58 مشاهده شد. براساس نتایج شاخص کیفیت هوای اهواز در این دوره براساس غلظت آلاینده PM10، 27 روز و براساس غلظت آلاینده PM2.5در کل روزها وضعیت ناسالم بوده است. مقایسه غلظت فصلی آلاینده ها با استاندارد NAAQS نشان داد که دو آلاینده در تمام فصول از حد مجاز NAAQS بیشتر است. طبقه بندی کیفی هوا براساس IND-AQI نشان داد در تمام فصول کیفیت هوا در سطح ضعیف بوده است که براساس USEPA-AQI این وضعیت هوای اهواز کیفیت هوای ناسالم و ناسالم برای گروه های حساس را ایجاد کرده است. مقایسه دو روش نشان داد که IND-AQI در منطقه 90/273 و آلاینده شاخص PM10 است ولی براساس USEPA-AQI، آلاینده شاخص PM2.5 با مقدار AQI 93/136 بود. فاکتور EF نیز تأیید کننده نتایج روش IND-AQI بود و نشان داد که آلاینده مسئول در کاهش کیفیت هوا به وضعیت ضعیف و بحرانی در این دو سال، آلاینده PM10 است. نتیجه گیری: بنابراین براساس یافته ها نظارت و پایش مستمر کیفیت هوا به ویژه از نظر آلاینده PM10 یکی از استراتژی های اصلی برای کنترل آلودگی هوا در این شهر است.
هدایت زاده فریبا، ایلدرمی علیرضا، حسن زاده نسرین. تحلیل کیفیت هوا براساس ذرات معلق PM2.5 و PM10 با دو روش USEPA-AQI و IND-AQI و فاکتور EF در شهر اهواز در سالهای 1395 و 1396. مجله مهندسی بهداشت محیط. 1398;
