زمینه و هدف: آبی که به طور طبیعی یا توسط انسان آلوده شده است برای تبدیل شدن به آب آشامیدنی باید مراحلی را طی کند. انعقاد فرآیندی است که در آن ذرات ریز غیرقابل ته نشینی که اصطلاحاً کلوئید نامیده می‌شوند و عامل مهمی در بروز کدورت هستند، به هم چسبیده و ذراتی با قابلیت ته نشینی را تشکیل می­دهند. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه عملکرد مواد منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید و عملکرد توأم آن با کمک منعقدکننده نشاسته ذرت و بامیه برای حذف کدورت از آب است.

مواد و روشها: نوع مطالعه در این پژوهش تحلیلی-کاربردی است. در این مطالعه تأثیر دو کمک منعقد کننده طبیعی بامیه و نشاسته ذرت به همراه منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید مورد بررسی قرار گرفته است و به منظور طراحی آزمایش­ها از نرم افزار R و برای آنالیز داده‌ها از نرم افزار SAS استفاده شد. همچنین پس از تجزیه واریانس داده، مقایسه میانگین تیمار‌ها با استفاده از آزمون LSD بررسی گردید.

یافته­ها: در کدورت اولیه NTU250 ، پلی آلومینیوم کلراید به همراه نشاسته ذرت (به ترتیب ppm 5 وppm 7/0 ) بالاترین درصد حذف کدورت را داشته که کدورت را 48/98% کاهش داده و به میزان NTU 73/3 رسانده است. همچنین کدورت اولیه NTU 500 میزان کاهش کدورت بیشینه مربوط به منعقد کننده شیمیایی پلی آلومینیوم کلراید به همراه بامیه با دز‌های به ترتیب ppm 5 و ppm 7/0 بوده است که کدورت را 38/98% کاهش داده و به میزان NTU 1/8 رسانده است.

نتیجه‌گیری: از لحاظ اقتصادی جایگزینی پلیمرهای زیستی با پلیمرهای مصنوعی که هزینه‌های گزافی دارند به صرفه بوده به علاوه حذف کدورت بیشتر از زمانی است که منعقد کننده‌های شیمیایی به تنهایی استفاده می‌شوند. علاوه بر این از میزان مصرف منعقد کننده­های شیمایی کاسته می­شود اما می‌بایست مطالعات بیشتری در زمینه باقیمانده منعقد کننده‌های طبیعی و برهمکنش منعقد کننده­های طبیعی با شیمیایی صورت پذیرد و اثرات آن بر سلامتی انسان بررسی گردد.